Eg legger ved et bilde fra i går, 17 mai...

Eg tar meg sjøl i å lure på om den mentale alderen min er skremmande høg, eller høgare enn den burde være hvertfall: 17. Seinast i går snakka eg med en 88-modell som grua seg til et år i Kristiansand og syns at et år var kjempelenge, mens eg var overbevist om at året kom til å gå fortare enn ho kunne sei Kristiansand, og ikkje grua meg så masse som eg kanskje burde. Eg skal trossalt over et verdenshav, fleire tusen mil heimefra. Men tenk deg om no, og kom fram til at du er enig med meg. Eg føler at det bare er 2-3 mnd sida eg halvveis tryna ned trappene fra leiligheten til pappa i converse sko, dongeri-shorts, kvit tskjorte og elefant smykke fra.. Egypt kanskje? (Sunniva??), på vei til min første skuledag på vgs. (Som forresten var en litt orferdelig og littkonge dag. Eg kom jo i klasse med Morten) (Eg savna Morten) (Eg har på meg tennissokka!). Alt etter den dagen har gått kjempefort, utrulig nok. Sjøl om eg kan huske et uendelig antall norsktima som kjentes som om dei varte i fleire århundre.


















Greit, akkurat det gleda eg meg til. Eg skal ikkje ha en einaste stygg norsktime med viking-Aud på over ett år!

Eg er 17 og klokka er litt over 5. No venta eg på bestejenta mens eg sover og ser på to flotte kara som spilla fifa. En Nordeide og en Thingvold. love gurthi